โชคดีที่เป็น...สิว

คุณเคยได้ยินไหมละว่า "โชคดีที่เป็น...สิว" จากกรุงเทพ - เชียงราย 2012-2013

สวัสดีครับ คิดอยู่นานว่าจะเริ่มลงมือเขียนบล็อก แต่ยังไม่มีเวลาเขียนเลย วันนี้แหละเครียดๆกับการอ่านหนังสือสอบ ยิ่งทำให้เกิดอารมณ์อยากระบายความรู้สึกลึกๆ ที่อยู่ในใจเพื่อจะช่วยสลายความเครียดได้บ้าง อิอิ ว่ากันไปครับ เมื่อปีที่แล้ว 29 ธันวาคม 2555 นุชาได้เดินทางกลับบ้านพร้อมกับญาิติพี่น้อง หลายๆ คน มี พี่สาว แฟนพี่สาว น้า และเครือญาติอีก 2-3 คน ครับ เราตั้งเวลาออกเดินทางกลับเชียงรายกัน 6 โมงเช้าครับ

นุชาเตรียมกระเป๋าเสื้อผ้าในส่วนของตัวเองไปเยอะมาก ถ้าใครถามไม่กล้าจะบอกเลยว่ากลับบ้านไป 3 วัน ฮ่า ๆ

สิ่งที่นุชา อยากกลับเชียงรายไปครั้งนี้คือ ไปเยี่ยม พ่อ แม่ พี่ น้อง และพี่บีมครับ นุชานั้นได้คุยกับพี่บีมมานานแล้ว จำไม่ได้เลยว่าเริ่มจากตอนไหน แต่น่าจะประมาณ ต้นปี 2011 นี่แหละครับ เราก็คุยกันเรื่อยๆ มาเรื่อง สิว สุขภาพ และจนในที่สุดพี่บีมก็ได้ให้นุชาเข้าโครงการ "คนดีรักษาสิวฟรี...มีค่าใช้จ่าย" ประมาณนี้ครับ และก็เริ่มรักษาตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา และสิวของนุชาก็หายและดีขึ้น ภายใน 3-4 เดือนครับ

สิ่งที่นุชาคิดมาตลอดว่า การที่เราเป้นคนประเภทไหนๆ คนที่จะสามารถพูดคุยหรืออยู่ร่วมกับเรานั้นได้ ต้องเป็นคนประเภทที่ใกล้เคียงหรือมีอุดมคติเดียวกันครับ นุชานับถือพี่บีมเหมือนพี่สาว พี่บีมน่ารักครับ สามารถร่วมพูดคุยปรึกษาได้ทุกเรื่อง ไม่ว่าจะการเรียน ความเครียดอะไรต่างๆ นาๆ เราก็แบ่งกันมาตลอดยิ่งเป็นสิ่งตอกย้ำ ให้นุชาทำความดีตลอดมาครับ

วันที่ 30 ธันวาคม 2555 นุชาได้เดินทางไปพาน ตอนแรกวางแผนกับพี่สาวว่าพี่สาวจะไปส่งที่พาน แต่พอมาถึงเชียงรายแผนที่วางไว้ต้องเปลี่ยนเพราะืที่บ้านมีงานวัดครับ ทางบ้านเลยต้องไปร่วมด้วย แต่นุชาขอปลีกตัวมาก่อน และอีกแผนนึงคือ เพื่อนนุชาเรียนที่ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย น่าจะไปเป็นเพื่อนเราได้แต่สุดท้ายทุกอย่างต้องพัง 55 ไม่มีใครไปส่งเราเลย เอาไงเอากัน ยังไงเราก็ไปเองได้ ทั้งๆ ที่ไม่เคยไปพานเลย นุชาทำธุระกับทางบ้าน อาบน้ำกินข้าวเสร็จแล้ว ก็ออกบ้านไปประมาณ 10 โมงครับ ยืนรอรถเมย์ที่หน้าบ้าน

ในภาพ ขณะ ยืนรอรถเมย์ ใต้ต้นมะขามหน้าบ้านที่เชียงรายไม่มีป้านรถเมย์เฉกเช่น กทม นะจะ

จากนั้น นุชาก็ได้ขึ้นรถและก็นอนจนไปถึงท่ารถเลยครับ อากาศหนาวมากครับ ถึงท่ารถที่เชียงรายก็เที่ยงพอดีครับ

นี่ไง ท่ารถเชียงราย

พอถึงท่ารถเชียงราย งง มาก ว่าจะขึ้นรถคันไหน เดินไปเดินมาหลายรอบเลยครับ กว่าจะได้ขึ้นรถไปพานต้องใช้เวลาหลายนาที (ไม่เคยไปเองนี่นาอยู่ตรงไหนยังจำไม่ได้เลย)

เส้นทางจาก เชียงราย -ไปพาน แดดแรง แต่อากาศยังหนาว

กว่าจะถึงพานก็ บ่ายโมงกว่าๆ พอดีครับ จากนั้นพี่บีมก็มารับนุชาที่เซเว่นพาน และเดินทางไป ยังโรงพยาบาล และก็ไปต่อที่ร้าน So Good ที่พะเยาครับ ทั้งวัน ไม่ค่อยจะได้คุยอะไรกันซักเท่าไหร่ครับ นุชาก็ไม่รู้จะเปิดปะเด็นอะไรฮ่า แค่ได้เห็นหน้าตากันก็ชื่นใจแล้วครับ นี่เป็นการเจอครั้งแรกหลังจากได้คุยกันผ่าน อีเมลล์ เฟสบุ๊ค นะครับ

พี่บิ้วน้องสาวพี่บีมและนุชาครับ

จากนั้นเมื่อเสร็จจากร้านอาหารพะเยา ก็เดินทางไปพานครับ อ่อ ลืมกล่าวถึงพี่แม็คไปเลยครับพี่แม็คน่ารักครับเป็นกันเองมากครับ

เมื่อถึงที่พานแล้วได้ไปที่สำนักงานครับ เราไ้ดพูดคุยกันหลายเรื่อง แต่นุชายังมีเรื่องอีกเยอะที่อยาบอกเล่ากับพี่บีมแต่เวลาของเรามันสั้นและเร็วมาก

คุณเคยได้ยินไหมละว่า "โชคดีที่เป็น...สิว"

ขอขอบคุณมิตรภาพที่ดี ความจริงใจที่มีให้กันเสมอมาครับพี่บีม